Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα κι αν έχουν μεσολαβήσει από τότε μέχρι τις μέρες μας, η 14η Ιουνίου 1987 παραμένει ο «φάρος» που φωτίζει το ελληνικό μπάσκετ, τον ελληνικό αθλητισμό! Η Ελλάδα Πρωταθλήτρια Ευρώπης κερδίζοντας τα «θηρία» της εποχής. Η Ελλάδα στον Όλυμπο που ‘λεγε η ανατριχιαστική φωνή του Φίλιππου Συρίγου!
Μια χώρα στους δρόμους! Ένα Έθνος πιο υπερήφανο από ποτέ. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό σε κάθε γωνιά. Τότε που δεν υπήρχαν Social Media για να το… χαρείς από τον καναπέ! Τότε που όλοι οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους, στις πλατείες. Τότε που βουτούσαν σε συντριβάνια από τη χαρά τους, τότε που αγκαλιάζονταν άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους.
Οι 12 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα κι έδωσαν τέτοια ώθηση στο ελληνικό μπάσκετ που το κατέστησαν κυρίαρχο στον ευρωπαϊκό χώρο για τις επόμενες δεκαετίες.
Από τις 3 Ιουνίου έως τις 14, από τον εναρκτήριο αγώνα απέναντι στην Ρουμανία, μέχρι τον τελικό με την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που ζούσε μόνο για το μπάσκετ. Μόνο για την Εθνική της ομάδα.
Για τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα τον Χριστοδούλου, τον Καμπούρη, τον Φιλίππου, τον Ανδρίτσο, τον Ιωάννου, τον Ρωμανίδη, τον Σταυρόπουλο, τον Λινάρδο τον Καρατζά και τον «Ευρωκόουτς» Κώστα Πολίτη και τον συνεργάτη του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου!
Τους «12» σύγχρονους Θεούς της Ελλάδας που ενωμένοι ως ένας νέος Δαυίδ γκρέμισαν όχι έναν, αλλά πολλούς Γολιάθ που βρήκαν στο διάβα τους μέχρι το χρυσό μετάλλιο, μέχρι την κορυφή της Ευρώπης!
Τότε που ο Έλληνας πίστεψε ότι με τη δουλειά και την επιμονή μπορεί να κατακτήσει κορυφές που ποτέ δεν είχε φανταστεί, ποτέ δεν είχε τολμήσει να ονειρευτεί!
Αυτή η μικρή και τόσο ευλογημένη χώρα, άλλαξε νοοτροπία, άλλαξε χαρακτήρα εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987 κι αυτό το επίτευγμα ξεπέρασε κατά πολύ τα στενά όρια της αθλητικής διάστασης!
Μετατράπηκε σε κοινωνικό ζήτημα, έστειλε όλη τη νεολαία σε ένα ανοιχτό γήπεδο με μια μπάλα μπάσκετ και έδωσε τη δυνατότητα σε 8,5 εκατομμύρια Έλληνες να πιστέψουν στις δυνάμεις τους και να βγουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα κι αυτοπεποίθηση, ο καθένας στο δικό του πεδίο μαχών…
