Αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε απεργία πείνας και χημειοθεραπείας, δηλώνουν καρκινοπαθείς από την Ηλεία – που κάθε εβδομάδα αναγκάζονται να μεταβαίνουν στην Πάτρα για να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία – αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα τους, να γίνονται οι θεραπείες τους στο Νοσοκομείο του Πύργου, χωρίς να υπόκεινται σε αυτή την ταλαιπωρία.
Τη στιγμή που παλεύουν για τη ζωή τους με τον «καρκίνο» με ότι ψυχικά αποθέματα τους έχουν απομείνει, οι δυνάμεις τους, όταν χρειάζεται να κάνουν 200 – τουλάχιστον – χιλιόμετρα για να μεταβούν στην Πάτρα με το λεωφορείο, τους εγκαταλείπουν, μαζί με κάθε ελπίδα.
Πριν λίγες ημέρες, ένας ασθενής λιποθύμησε στον δρόμο, μέσα στη βροχή. «Σηκωτό τον πήγαμε μέχρι το νοσοκομείο», λέει ο κ.Σοφός, που εδώ και 3,5 χρόνια πηγαίνει στην Πάτρα για την θεραπεία του.
«Ζούμε ένα μικρό θάνατο», λέει ο Σπύρος Δημητρακόπουλος, βιώνοντας την ταλαιπωρία του ασθενή πατέρα του, εδώ και 3 περίπου χρόνια. «Ξυπνάω ξημερώματα και γυρίζω στο Λάλα βράδυ», λέει ο κ.Σπηλιόπουλος που, εδώ και 3,5 χρόνια, μεταβαίνει στην Πάτρα με το λεωφορείο για τη θεραπεία του.
«Θέληση υπάρχει και κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά», συμπληρώνει ο κ.Παντζόπουλος, που τα τελευταία 2 χρόνια κάνει το ίδιο «δρομολόγιο» στην Πάτρα μεταφέροντας τον ασθενή πατέρα του.
Ο καρκίνος δεν είναι ατομική «υπόθεση», είναι οικογενειακή. Γιατί όταν ένα μέλος της οικογένειας νοσεί, η ζωή και όλων των υπολοίπων ανατρέπεται. Πρέπει να γίνουν «βράχοι» για να στηρίξουν τους ανθρώπους τους, είτε είναι τα παιδιά τους, οι σύζυγοι, οι γονείς τους – για να νικήσουν το «τέρας» του καρκίνου.
Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ακόμα και τις δουλειές τους, για να μπορέσουν να καλύψουν τα «κενά» του Εθνικού Συστήματος Υγείας και της ελληνικής γραφειοκρατίας, που δεν μπορεί (ή δε θέλει) να αποτρέψει ούτε την ταλαιπωρία ούτε την οικονομική «αιμορραγία» των ασθενών και των οικογενειών τους.
Ακόμα και το εισιτήριο μετ’ επιστροφής Πύργος – Πάτρα υπερβαίνει το ποσό που «δικαιολογεί» το Υπουργείο για τη μετακίνησή τους. Αλλά, ακόμα και αυτό, είναι «πταίσμα», λένε οι ασθενείς στην εφημ. «Πατρίς», μπροστά την ταλαιπωρία της συνολικής μετακίνησης για να κάνουν τη θεραπεία τους, που διαρκεί 10-20 λεπτά το πολύ.
Ξυπνούν χαράματα για να φύγουν στις 5:00 το πρωί, τις περισσότερες φορές περπατούν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια στην Πάτρα (με βροχή, χιόνι και καύσωνα) μέχρι να φτάσουν στο Νοσοκομείο, πολλές φορές, λόγω του μεγάλου αριθμού ασθενών, χρειάζεται να περιμένουν εκεί αρκετές ώρες μέχρι να έρθει η σειρά τους.
Κι όταν ολοκληρώσουν τη θεραπεία, εξαντλημένοι πια, αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής, που πάντα είναι πιο «μαρτυρικό». Κι αυτό γιατί το δρομολόγιο διαρκεί παραπάνω από δυο ώρες και είναι αναγκασμένοι να ζητούν να σταματάει το λεωφορείο κάθε 10-20 λεπτά για ούρηση, (σ.σ συνέπεια της φαρμακευτικής αγωγής, λόγω των διουρητικών φαρμάκων). «Δεν μας έχει πει κανένας οδηγός όχι, αλλά ντρεπόμαστε κι εμείς», λέει ο κ.Σοφός.
Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ
Τον Μάιο του 2014, στο Νοσοκομείο του Πύργου, ξεκίνησε η λειτουργία Τακτικού Εξωτερικού Ογκολογικού Ιατρείου, υπό τον Ηλείο Παθολόγο – Ογκολόγο, Συντονιστή Διευθυντή (μέχρι το τέλος του 2018) του Ογκολογικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Πατρών, Δρ. Παναγιώτη Γκινόπουλο.
Τότε, είχε προαναγγελθεί και η πραγματοποίηση – σε λίγο καιρό – των χημειοθεραπειών στον Πύργο. Κάτι που όμως, μέχρι σήμερα, δεν έγινε. «Μπορούσε να γίνει. Πολιτική βούληση χρειαζόταν και υποστήριξη», λέει ο κ.Γκινόπουλος στην εφημ. «Πατρίς», εξηγώντας μάλιστα πως, το μόνο πράγμα που είχε ζητήσει ο ίδιος για να αναλάβει την διενέργεια των θεραπειών εδώ, ήταν μια-δυο νοσηλεύτριες ως βοηθούς.
Στις 31 Δεκεμβρίου 2018, ο κ.Γκινόπουλος συνταξιοδοτήθηκε. Κι έτσι, όχι μόνο η ελπίδα των καρκινοπαθών να τελειώσει η ταλαιπωρία των μετακινήσεων «χάνεται», αλλά ξεκινά ένας ακόμα κύκλος ταλαιπωρίας, αφού πια δε θα λειτουργεί ούτε το Εξωτερικό Ιατρείο για τον ιατρικό έλεγχο, συνταγογράφηση φαρμάκων και αξονικών (σ.σ που είναι απαραίτητες, μετά από κάθε θεραπεία). Κι αυτό, είναι ένα ακόμα θέμα, αφού ακόμα και για τις Αξονικές, πρέπει να απευθύνονται σε εξωτερικά διαγνωστικά κέντρα, όπως καταγγέλλουν οι καρκινοπαθείς στην εφημ. «Πατρίς». Ο ίδιος πάντως, έχει εκφράσει την επιθυμία να συνεχίσει την συνεργασία του με το Νοσοκομείο του Πύργου, με παροχή υπηρεσιών (σ.σ δίνει το δικαίωμα ο Νόμος, λόγω μη ύπαρξης Ογκολόγου), αλλά ακόμα δεν έχει ληφθεί σχετική απόφαση από τη διοίκηση του Νοσοκομείου Πύργου.
ΑΠΕΡΓΙΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Μη αντέχοντας άλλο την ταλαιπωρία, εκατό και πλέον καρκινοπαθείς από την Ηλεία (σ.σ το 90% των ασθενών του Αγίου Ανδρέα είναι Ηλείοι, ενώ μεγάλο ποσοστό παρακολουθείται και στο Πανεπιστημιακό του Ρίου) έχουν «χτυπήσει» αρκετές πόρτες αρμοδίων, ώστε να μπορέσει να σταματήσει αυτή η ταλαιπωρία και να τους δοθεί η ευκαιρία να παλέψουν με αξιοπρέπεια για τη ζωή τους. Κι αν μέσα στον Ιανουάριο δεν δοθεί λύση, τότε δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε απεργία χημειοθεραπείας και απεργία πείνας, μέσα στο χώρο του Νοσοκομείου.
Κώστας Σοφός
«Εδώ και τρεισήμισι χρόνια μια φορά την εβδομάδα πηγαίνω κι έρχομαι στην Πάτρα. Βρέξει-χιονίσει, ξεκινάμε στις 5:00 το πρωί να πάμε στο ΚΤΕΛ να φύγουμε με το λεωφορείο και μετά από 2,5 ώρες δρόμο, αφού φτάσουμε στην Πάτρα, από τη Γούναρη να πάμε με τα πόδια στον Άγιο Ανδρέα. Προχθές, γίναμε μούσκεμα από τη βροχή. Κι ένας ασθενείς που ήταν μαζί μας, έπεσε κάτω ο άνθρωπος. Σηκωτό τον πήγαμε στο Νοσοκομείο.
Η επιστροφή είναι ακόμα πιο δύσκολη γιατί είμαστε κουρασμένοι κι επειδή ένα από τα φάρμακα που μας χορηγούν είναι διουρητικό, κάθε 10-20 λεπτά πρέπει να σταματάμε το λεωφορείο. Οι οδηγοί έχουν κατανόηση οι άνθρωποι, δεν μας έχουν πει τίποτα. Αλλά δεν μπορούμε να ταλαιπωρούμε και όλους τους επιβάτες, ντρεπόμαστε κι εμείς. Και πάμε με το λεωφορείο γιατί δεν γίνεται να απασχολούμε όλη την ώρα τα παιδιά μας, να αφήνουν τις δουλειές τους για να τρέχουν εμάς. Στο τέλος θα τα σχολάσουν και τα παιδιά μας. Κι όλα αυτά, για 10-20 λεπτά που διαρκεί η θεραπεία.
Γι’ αυτό θέλουμε να αναλάβει το Νοσοκομείο του Πύργου και να την κάνουμε εδώ τη θεραπεία μας. Ένα δωμάτιο χρειάζεται και 5 κρεβάτια. Όσοι είμαστε ακόμα γεροί δε χρειαζόμαστε ούτε κρεβάτι, στη καρέκλα καθόμαστε, μας βάζουν τον ορό με το φάρμακο και σε 10-20 λεπτά φύγαμε. Πρέπει να το κάνουν γιατί είναι πολλοί οι ασθενείς από την Ηλεία που πηγαίνουν καθημερινά στην Πάτρα και ταλαιπωρούνται. Μα μπορεί ένας άρρωστος άνθρωπος να κάνει 5 ώρες δρόμο κάθε φορά;
Και τώρα, έχουμε και το άλλο πρόβλημα. Από τη στιγμή που συνταξιοδοτήθηκε ο κ.Γκινόπουλος, έχουμε άλλη ταλαιπωρία γιατί δεν λειτουργεί το ιατρείο ούτε για συνταγογράφηση της αξονικής. Δηλαδή πρέπει και γι’ αυτό να ξαναπάμε στην Πάτρα.
Αν μέσα σ’ ένα μήνα δεν κάνουν τίποτα, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να συγκεντρωθούμε στο Νοσοκομείο και να κάνουμε απεργία πείνας και απεργία θεραπείας. Δεν μπορούμε άλλο αυτή την ταλαιπωρία».
Κωνσταντίνος Πανταζόπουλος
«Ο πατέρας μου είναι στον 2ο χρόνο θεραπείας, πηγαίνουμε 3 φορές τον μήνα στην Πάτρα και δυστυχώς δεν είναι σε θέση να μιλήσει. Μετά από κάθε χημειοθεραπεία, συνήθως ο αιματοκρίτης πέφτει στο 18, χρειάζεται μετάγγιση αίματος και συνήθως εισαγωγή και νοσηλεία στο Νοσοκομείο για κάποιες μέρες. Πως λοιπόν αυτός ο άνθρωπος θα μπει στο λεωφορείο να πάει στην Πάτρα και να γυρίσει στον Πύργο;
Και σα να μην έφτανε αυτή η ταλαιπωρία, τώρα, λόγω της συνταξιοδότησης του κ.Γκινόπουλου, σταμάτησε να λειτουργεί το ιατρείο στο Νοσοκομείο. Δηλαδή, πέρα από τις θεραπείες, πρέπει να συνταγογραφούμε στην Πάτρα την αξονική, να πηγαίνουμε να την κάνουμε και μετά από 3 ημέρες να πηγαίνουμε πάλι στην Πάτρα για να τη δει ο Ογκολόγος.
Ένας καρκινοπαθείς, με αυτά τα δεδομένα, χρειάζεται κάθε φορά 1-2 άτομα βοήθεια. Κάθε φορά αναγκαζόμαστε να αφήνουμε και τις δουλειές μας για να βοηθάμε τους ανθρώπους μας. Αν γινόταν στον Πύργο, θα ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα πρώτα για τους ασθενείς και μετά για το οικογενειακό περιβάλλον. Βέβαια, πέρα από την ταλαιπωρία, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και τα έξοδα. Κάποιοι δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα έξοδα των μετακινήσεων, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν καλύπτονται από τα 20 ευρώ που δίνει το ταμείο, και τα οποία, κάποιοι, επειδή η χαρτούρα είναι μεγάλη, δεν έχουν δυνάμεις ούτε αυτό να κάνουν.
Για να γίνονται οι θεραπείες στον Πύργο, δεν είναι δύσκολο. Χώροι υπάρχουν και ο γιατρός υπάρχει, αφού ο κ. Γκινόπουλος επιθυμεί να παραμείνει. Θέληση χρειάζεται και κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
Κωνσταντίνος Σπηλιόπουλος
«Ξυπνάω στις 4:00 τα ξημερώματα από το Λάλα, κατεβαίνω στον Πύργο, πάω στην Πάτρα με το λεωφορείο, κι από εκεί στον Άγιο Ανδρέα για να κάνω τη θεραπεία που διαρκεί 10-20 λεπτά, όχι παραπάνω. Η καρδιά μου το ξέρει πως αντέχω τρεισήμισι χρόνια πήγαινε – έλα.
Και κάθε φορά, το παιδί μου αφήνει και τη δουλειά του για να με πηγαίνει και να με φέρνει. Ξεκινάω ξημέρωμα και γυρίζω βράδυ. Αν γινόταν η χημειοθεραπεία εδώ στον Πύργο, θα ήταν σωτηρία για εμάς που βιώνουμε κάθε φορά τέτοια ταλαιπωρία».
Σπύρος Δημακόπουλος
«Ο πατέρας μου κάνει θεραπεία 3 χρόνια περίπου. Μέχρι να ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος, πηγαίναμε μια φορά την εβδομάδα και τώρα, πηγαίνουμε κάθε 21 ημέρες. Συνήθως τον πηγαίνω εγώ στην Πάτρα, αλλά επειδή είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, όταν έχω κάποιο δρομολόγιο με το ΤΑΞΙ, "αγγαρεύει" κάποιον φίλο του, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να μετακινηθεί με το λεωφορείο. Μετά τη θεραπεία είναι εξαντλημένος. Πέραν του ότι πρέπει να σταματήσουμε αρκετές φορές στο δρόμο για ούρηση, λόγω των φαρμάκων που παίρνουν με τη θεραπεία.
Ο κ. Γκινόπουλος μας είχε πει ότι κάνει προσπάθεια να ξεκινήσουν οι θεραπείες στο Νοσοκομείο του Πύργου, ώστε να σταματήσει αυτή η ταλαιπωρία των ασθενών με τη μετάβαση στην Πάτρα. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά μετά την συνταξιοδότησή του, δεν λειτουργεί και το ιατρείο.
Αυτό που ζουν και οι ασθενείς αλλά και όλοι όσοι βρισκόμαστε γύρω τους για να τους φροντίζουμε, είναι ένας αργός θάνατος».
Κώστας Διαμαντόπουλος- Διοικητής Γ.Ν Ηλείας
«Στον Οργανισμό του Νοσοκομείου Πύργου δεν προβλέπεται Ογκολογικό τμήμα. Τα τελευταία χρόνια, λειτουργούσε Ογκολογικό Ιατρείο μια φορά την εβδομάδα με τη συνεργασία του κ.Γκινόπουλου από το Γενικό Νοσοκομείο Πατρών (Άγιος Ανδρέας), αλλά μετά τη συνταξιοδότησή τους, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
Σίγουρα, χρειάζεται κάποια στιγμή το Νοσοκομείο του Πύργου να αποκτήσει Ογκολογικό τμήμα, ώστε να προσφέρει ολοκληρωμένη φροντίδα και όχι απλά συνταγογράφηση. Το ιδανικό θα ήταν να προσφέρει και συνεδρίες χημειοθεραπείας, ώστε να μειωθεί η "μετανάστευση" προς την Πάτρα. Όμως αυτή τη στιγμή, υπάρχει ο περιορισμός του Οργανισμού που μας δυσκολεύει προς αυτή τη κατεύθυνση.
Κατανοώ το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί και θεωρώ ότι οι ασθενείς έχουν δίκιο. Εξετάζουμε κάποιες εναλλακτικές λύσεις και πολύ σύντομα ελπίζω ότι θα έχουμε το αποτέλεσμα αυτών των επαφών και συζητήσεων.
Όσον αφορά στη διενέργεια των αξονικών, αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε περιορίσει τα τακτικά περιστατικά, επειδή ο Αξονικός Τομογράφος είναι μεταχειρισμένος. Μέχρι τον Μάρτη βέβαια, πιθανόν να έχει έρθει ο καινούργιος. Γι’ αυτό, δίνουμε μια προτεραιότητα στους ανασφάλιστους, που δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε ιδιωτικά ακτινοδιαγνωστικά εργαστήρια. Επειδή οι ογκολογικοί ασθενείς αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία, δεν πρόκειται να αρνηθούμε σε κανέναν που θα έρθει, να γίνει αξονική».
Παναγιώτης Γκινόπουλος- Παθολόγος – Ογκολόγος
«Το 2014, κι επειδή δεν υπήρχε Ογκολόγος στην Ηλεία, μου ζήτησε ο τότε Υπουργός Υγείας κ. Γεωργιάδης, να ξεκινήσουμε την λειτουργία Ογκολογικού Ιατρείου στον Πύργο. Επειδή η Ηλεία είναι και η πατρίδα μου, δέχτηκα με χαρά και πράγματι ερχόμουν μια φορά την εβδομάδα – ίσως και δυο, κάποιες φορές – και παρακολουθούσα περισσότερους από 50 ασθενείς. Πέρα από αυτό, υπήρχε και η απαιτούμενη φροντίδα των ασθενών από την Ηλεία στα Νοσοκομεία της Πάτρας για τα θέματα που τους αφορούσαν.
Από την 1η Ιανουαρίου συνταξιοδοτήθηκα από το ΕΣΥ, και συνεχίζω ως ιδιώτης γιατρός πλέον. Κι αυτό έχει προβληματίσει τους ασθενείς, που θα πάει και τι θα κάνει, γιατί ο Ογκολόγος του τον βοηθάει όχι μόνο ιατρικά αλλά και ψυχολογικά στον αγώνα του να παλέψει και να κερδίσει τη ζωή.
Προκειμένου να συνεχίσω να παρακολουθώ τους ασθενείς, έκανα αίτηση στο Νοσοκομείο του Πύργου – κι έχω μιλήσει και με τον Διοικητή – από τη στιγμή που δεν υπάρχει Ογκολόγος, να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που του δίνει ο Νόμος να κάνει σύμβαση με ιδιώτη γιατρό. Σε αυτή την περίπτωση, θα επισκέπτομαι το Νοσοκομείο όσες φορές κρίνει ότι υπάρχει ανάγκη, για Ιατρείο ή και Χημειοθεραπείες και θα πληρώνομαι με μπλοκάκι, δίνοντας εγώ απόδειξη στο Νοσοκομείο για τους ασθενείς που θα παρακολουθώ. Κι αυτό θα είναι πολύ σημαντικό γιατί θα αποφευχθεί η ταλαιπωρία των ασθενών, τους οποίους παρακολουθώ επί χρόνια και γνωρίζω το ιστορικό τους. Και όλο αυτό θα γίνει χωρίς αύξηση του κόστους. Γιατί το κόστος δεν είναι μόνο η θεραπεία, είναι και οι μετακινήσεις.
Ας το κάνουν οι Διοικούντες, όχι για μένα, αλλά για τους Ηλείους ασθενείς. Κι ας μην αναπτυχθεί αυτή η συνεργασία μ’ εμένα, ας γίνει με κάποιον άλλο Ογκολόγο.
Αν δεν γίνει αυτό, προσωπικά θα επιλέξω να συνεργαστώ με μια ιδιωτική κλινική, αλλά εκεί οι ασθενείς θα πρέπει να καλύπτουν μόνοι τους το κόστος της θεραπείας και των επισκέψεων. Κάτι που δεν ξέρω αν είναι εφικτό, στις δύσκολα οικονομικά εποχές που βιώνουμε.
Όσον αφορά δε τις χημειοθεραπείες, μπορούν και αυτές να γίνονται στο Νοσοκομείο Πύργου. Είναι απλό το πράγμα. Χώροι υπάρχουν και το μόνο που χρειαζόμουν και το είχα ζητήσει και το πάλευα όσο λειτουργούσα το ιατρείο στον Πύργο, είναι μια-δυο νοσηλεύτριες. Προσπάθησα αρκετά, αλλά δεν υπήρχε η στήριξη γιατί απλά δεν υπήρχε η πολιτική βούληση.
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι έλεγαν πως, από το θάνατο του παλιού μέχρι τη γέννηση του καινούργιου, υπάρχει ένα λυκόφως, στο οποίο γίνονται τα χειρότερα πράγματα. Ελπίζω να τα πληρώσουμε με το μικρότερο δυνατό κόστος».
Πηγή: patrisnews.com
